Znany jest już proces destylacji, ale na polskich ziemiach mocniejsze alkohole służą jedynie celom medycznym, alchemikom i perfumeriom. Pija się wino i piwo.

Rozpoczęcie produkcji destylatów z żyta i pszenicy przekłada się na rekreacyjne spożycie mocnego alkoholu w Polsce.

Sejm nadaje szlachcie przywilej produkcji i sprzedaży wyrobów alkoholowych w obrębie własnych dóbr. Wcześniej napitki musiały pochodzić z miast królewskich.

Dają się zauważyć społeczne skutki łatwego dostępu do alkoholu. Polacy słyną z upodobania do picia w dużych ilościach. Interweniuje papież.

Polska rozpoczyna eksport alkoholi za granicę (m.in. do Niemiec, Anglii, Francji). W samym tylko portowym Gdańsku działa 680 gorzelni.

Rozpicie społeczeństwa przynosi coraz poważniejsze skutki. Pijani żołnierze (w tym dowódcy) uciekają z pola bitwy pod Korsuniem jeszcze przed przybiciem przeciwników  Tatarów.

Polskie alkohole zyskują coraz lepszą jakość, powstaje coraz więcej profesjonalnych fabryk (m.in. Lubomirskich) z nowoczesnym sprzętem. Dzięki podwójnej destylacji moc spirytusu sięga 70%.

Na terenie Polski i Rosji pojawia się aparatura do rektyfikacji. Na stołach gości czysta wódka, zgodna z dzisiejszą definicją tego alkoholu, czyli wyprodukowana przez rozcieńczenie 95% rektyfikowanego spirytusu.

Początki II Rzeczypospolitej to moment utworzenia Państwowego Monopolu Spirytusowego. Prywatne gorzelnie są wykupywane i upaństwawiane, nakłada się na nie limity produkcji.

Polski Monopol Spirytusowy zwany Polmosem kontynuuje monopol na spirytus z czasów II Rzeczypospolitej. Liczba dostępnych rodzajów wódek drastycznie się zmniejsza, a lepsze gatunkowo trunki są dostępne jedynie w peweksach.